Releaseshow Aborted
Magasin, Brussel – België
Belgiës brutaalste bombardeerde Brussel tot schouwtoneel voor de Europese première van The Necrotic Manifesto. Bijrollen waren er voor drie Belgische bands, die eveneens een duchtig dialoogje meespreken in het internationale metaltheater. Bühne van dienst was de Magasin 4, die nog niet zó lang geleden verhuisde uit een louche buurt naar de kade van het kanaal Brussel-Charleroi. Dat zijn redenen genoeg om de boel daar eens gade te slaan, vonden de Vlaamse Zetemmers Willem Migom en Kris Hadermann. Het derde paar aanvullende ogen is dat van Dries De Schacht.
Bijrollen staat er in de inleiding, maar dat woord staat daar alleen maar om de allitererende b’s te versterken. Van een collectief met de status van Crimson Falls mag je namelijk niet zeggen dat ze een bijrol spelen. Twaalf jaar al legt hun explosieve deathcore, waar hersenontkrullende loopjes en wervelsplitsende blastbeats tussendoor racen, podia in puin. Dat van de Magasin 4 weet meteen hoe laat het is, wanneer de eerste breakdowns en overwoekerende snaarsnedes de kade laten afbrokkelen. Eigenlijk kan je het in één simpele zin vertellen: alles zat van begin tot einde gewoon uitstekend bij de West-Vlamingen. Van de dynamische ritmealternaties tot de uit pure Vlaamse klei gebakken grunt. De passie spat van de gezichten en wilde moves af. Passie, die ze organisch en zelfzeker overbrengen. Helaas was er nog geen al te omvangrijk publiek aanwezig om voorgenoemde passie op over te brengen, maar de band liet het niet aan z’n hart komen. Een mokerslag, de toon is gezet. (Kris)
Leng Tch’e is nog zo’n perfecte Belgische opener. Het is het ietwat achterlijke, onberekenbare neefje van de grote naam, net dat tikkeltje extremer en chaotischer en daarom misschien net een stapje onder de absolute top. Bovendien beschikt de band met Serge Kasongo over een onweerstaanbare frontman die een zaal kan inpakken, opeten, verteren en weer uitspuwen. Volle gas vooruit met andere woorden, razorgrind zonder pretentie, headbangen in plaats van nadenken. Leng Tch’e trakteerde het publiek op enkele nieuwe nummers (“first time live”) die het beste doen vermoeden voor de plaat die er dit jaar nog zit aan te komen. Verder is er vooral chaos, Kasongo laat zijn muzikanten spelen terwijl hij zelf volk op het podium uitnodigt en hen mee laat zingen (The Fist of Leng Tch’e zingt hij al enige tijd niet meer zelf). Vooral een bewijs dat Serge zelf de beste zanger is van zijn eigen band, want zijn gastmuzikanten halen geen overtuigend niveau. Een kniesoor echter die daarom treurt, het perfecte voorgerecht. (Willem)
”We are the pussy band of tonight.” En gelijk heeft Niek, want Spoil Engine staat zo ongeveer tegenover brutale en extreme metal als een huidporie tegenover het gat in de ozonlaag. Blijkbaar slaan de Slipknot-vocalen, wiggerritmes en numetalgrooves toch aan, want het publiek geeft zich resoluut over. Zelfs de haters moeten toegeven dat er nu en dan zowaar een onmiskenbare energiestoot vanuit gaat, vooral wanneer het tempo de hoogte in gaat. De dunne hoge schreeuw en cleane harmonieën bengelen op het randje, maar blijven nipt toonvast. De drummer met muts (je krijgt het warm als je het ziet) ranselt de gestrekte groove vastberaden op gang en de licht verteerbare plaveisnaren houden het dociel. Op de uitvoering kan je niets afdingen, op het enthousiasme van de muzikanten evenmin en dus houdt Spoil Engine zich stevig staande tussen al die brute kanonnen des vaderlands. (Kris)
Aborted viert volgend jaar zijn twintigste verjaardag. Vandaag staan ze hier met 33 Amerikaanse shows in het gestel en moeten ze dezelfde avond nog de bus op richting Duitsland. Deze releaseshow in Brussel had dus een tussendoortje kunnen zijn, maar dan ken je Aborted niet. Svencho De Caluwé heeft er zin in en het publiek staat te popelen om zijn helden weer in eigen land aan het werk te zien. De spanning voor de show was te snijden en het dak gaat er dus al van bij het eerste nummer af. Aftrappen deed het kwintet met het weergaloze The Extirpation Agenda, één van de grootste knallers van hun nieuwste album. Aborted jaagt er ook al snel enkele klassiekers door (Meticulous Invagination, Hecatomb) en de nieuwe nummers kunnen op bijzonder veel bijval rekenen. Het optreden valt, ondanks de wat langere bindteksten van Sven nooit stil. Indrukwekkend hoe deze band, ondanks de nieuwe line-up, er telkens in slaagt de perfectie te bereiken. Het hele plaatje klopt: de drums zitten extreem strak, de gitaristen wagen zich aan een duel waarbij ze om te beurt snerpende solo’s in het rond strooien terwijl ze elkaar de middelvinger geven en Sven striemt er zijn succulente vocalen over uit.
Het blijft indrukwekkend wat deze mensen op twintig jaar tijd hebben bereikt in een van de meest extreme muziekgenres ter wereld. Het publiek geniet, laat zich gewillig naar de slachtbank leiden en blijft schreeuwen om meer. Iedereen lijkt te beseffen dat ze naar een legendarische show staan te kijken. Nu ja, staan, de pit blijft maar doorrazen en iedereen bangde gewillig het hoofd. Aborted lijkt oprecht onder de indruk en komt nog één keer terug voor “a song about the kaka” (From a Tepid Whiff), waarna het doek valt over een geweldig optreden. Deze band is in België buiten categorie en als ik dit jaar nog een betere show te zien krijg, wordt het een heel goed jaar. (Willem)
Links: